“春老自当去”的意思及全诗出处和翻译赏析

chūn xià zhī jiāo míng niǎo bǎi zú wéi bù gǔ shēng zuì bēi jí dòng rén xì zuò shí
春夏之交鸣鸟百族惟布榖声最悲急动人戏作十

chūn fēng shè rén qù, lù zi tàn yǐ jīng.
春风舍人去，陆子叹以惊。
yù wǎn chūn shǐ huí, wú nài bù gǔ shēng.
欲挽春使回，无奈布榖声。
chūn yì hé fù rǔ, dàn mù shēng bù tíng? huò wèi bù gǔ zhě, yī qì gǎn shǐ míng, chūn lǎo zì dāng qù, wēi qín bǐ hé qíng? shàng tiān yùn sì shí, dǒu bǐng yì zhēng róng, nài hé dú sī chūn, yù shǐ jiǔ bù qīng! nán fēng chuī zhòng lǜ, yī sǎo zǐ yǔ chēng, cǐ shí qǐ bù jiā, nǎi ěr huái bù píng? wù zuò ér nǚ tài, qǐ shì dōng jiāo gēng.
春亦何负汝，旦暮声不停？或谓布榖者，一气感使鸣，春老自当去，微禽彼何情？上天运四时，斗柄亦峥嵘，奈何独私春，欲使久不倾！南风吹众绿，一扫紫与赬，此时岂不佳，乃尔怀不平？勿作儿女态，起视东郊耕。